ရင္ထဲကသၾကၤန္

သၾကၤန္ဆိုတဲ့အသံၾကားရင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတိုင္းကေတာ့ ရင္ခုန္ၾကမယ္လို႔ထင္ပါရဲ႔။ ကၽြန္မလည္း အခုခ်ိန္မွာ သၾကၤန္ကို မလည္ပတ္ေတာ့ဘူး ဆိုေပမယ့္ သၾကၤန္ေရာက္ေတာ့မွာပါလားဆိုတဲ့ အသိနဲ႔တင္ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမိသလိုလို ျဖစ္တုန္းပါပဲေလ။ ပိေတာက္ပန္းေတြပြင့္တဲ့ သည္သၾကၤန္ကာလကို ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ ဘယ္သူမွေမ့ႏိုင္ၾကမယ္မထင္ပါဘူး။

သၾကၤန္ႏွင့္ ပိေတာက္ပြင့္ခ်ိန္ကလည္း ၾကံဳၾကိဳက္တတ္တာေၾကာင့္ ပိေတာက္ပန္းမ်ားကို ႏွစ္သစ္နဲ႔အတူ အၿမဲယွဥ္တဲြၿပီး ျမင္ေတြ႔ရတာကိုက ကၽြန္မတို႔ရင္ထဲ ထူးထူးျခားျခားရွိလွပါတယ္။ ပိေတာက္ပန္းပြင့္တိုင္း သၾကၤန္ေရာက္ျပီဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္မတို႔ငယ္စဥ္ကတည္းက သိမွတ္ထားေလ့ရွိၾကတယ္။ သၾကၤန္မွာရြာတဲ့ မိုးစက္မိုးေပါက္ေလးမ်ားက်တာနဲ႔ “ေဟး၊ မနက္ျဖန္ဆို ပိေတာက္ေတြပြင့္ၿပီ” လို႔ေအာ္ဟစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပန္းမပန္တတ္တဲ့ကၽြန္မ သႀကၤန္မွာ ပိေတာက္ ပန္းပြင့္ရင္ေတာ့ အေမ့ကိုေစ်းက ၀ယ္လာခိုင္းၿပီး ဘုရားတင္၊ ပန္းအိုးထိုးေလ့ရွိပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာသႀကၤန္ရက္မ်ားက အႀကိဳ၊ အက်၊ အၾကတ္၊ အတက္ေန႔ဆိုၿပီး ၄ရက္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက သႀကၤန္အႀကိဳေန႔ဆို ကေလးသူငယ္မ်ားသာ ေရပက္ေလ့ရွိၾကတာပါ။ အႀကိဳေန႔ ေရႊရင္ေအးလုပ္ဖို႔ မုန္႔လက္ေဆာင္း၊ အုန္းႏို႔ရည္၊ ေရခဲ၊ ေပါင္မုန္႔ စတာေတြ ၀ယ္ဖို႔အတြက္ ေစ်းသြားရင္ ကေလးမ်ားက ေရျပြတ္ေလးမ်ားနဲ႔ ေရလိုက္ပက္ၾကပါတယ္။ သူတို႔အတြက္ ေစ်း၀ယ္လာသူေတြ ေရပက္ရတာကိုပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပံုရပါတယ္။ အဲဒီလို ကေလးေတြေရပက္ရင္ ကၽြန္မကေတာ့ အျခားသူေတြလို ထြက္မေျပးပဲေရပက္ခံပါတယ္။ ဒါမွလည္း ကေလးေတြလည္းေပ်ာ္မွာေပါ့။ အခုေတာ့ သႀကၤန္အႀကိဳေန႔ကိုပဲ ေရပက္မ႑ပ္ မ်ားက ေရပက္ေနၾကသလို၊ ေရပက္ခံကားမ်ားကလည္း ေရပက္ခံထြက္လည္ေနၾကပါၿပီ။ အရင္တုန္းက ပံုစံနဲ႔ေတာ့ ဘယ္တူေတာ့ပါ့မလဲ။

လြန္ခဲ့တဲ့အတိတ္ေတြက သၾကၤန္ကို မ႑ပ္မွာေရပက္ဖို႔ထက္ ေရပက္ခံထြက္ဖို႔ကိုသာ စိတ္ ၀င္စားခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္မ၊ ခုေတာ့လည္း ဘယ္မွမလည္ျဖစ္ေတာ့ပဲ အိမ္ထဲမွာ တီဗြီေလးၾကည့္ရင္း၊ စာအုပ္ေလးဖတ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရတာ ႏွစ္အေတာ္ေတာင္ၾကာသြားပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ဟိုအရင္က ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတဲ့သၾကၤန္ကိုေတာ့ ဘယ္ေမ့အံုးမလဲေနာ္။

ဟိုးအရင္ ၁၀တန္းေအာင္ၿပီးခါစနဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဘ၀တုန္းကေတာ့ သၾကၤန္လည္ရတာကို အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္ ျမဴးတူးခဲ့ဖူးတာေပါ့ေလ။ ၂၀ေက်ာ္စအရြယ္ဆိုေတာ့ သႀကၤန္ဆိုရင္ လည္ခ်င္ပတ္ခ်င္တဲ့ သႀကၤန္ပိုးေလးေတာ့ အနည္းငယ္၀င္တတ္ၾကတာပဲ။ အဲဒီတုန္းကမ်ားဆို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ သႀကၤန္လည္ဖို႔ ကားဌားရတာနဲ႔၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္ဖို႔ စည္းရုံးႏိုးေဆာ္ရတာနဲ႔၊ သႀကၤန္မတိုင္ခင္ကတည္းက အစီအစဥ္ေတြေရးဆဲြခဲ့ရတာ ပင္ပန္းတယ္လို႔ေတာင္ မထင္ခဲ့မိဘူး။ အေမကလည္း ကၽြန္မကို ဘာမွသာမေျပာတယ္၊ သူ႔သမီး ဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနတာကို မ်က္စိစပါးေမႊးစူးမွာအမွန္ပါပဲ။ ကိုယ္က လည္ခ်င္တဲ့သူဆိုေတာ့ ကိုယ္ကပဲ ေဆာင္ရြက္ရတယ္။

မနက္မိုးလင္းရင္ လည္မယ့္ကားက ကၽြန္မအိမ္ေရွ႔ကို ၆နာရီေလာက္ဆို အဆင္သင့္ေရာက္ ေနပါၿပီ္။ အိပ္ယာက ေစာေစာစီးစီးမထတတ္တဲ့ကၽြန္မ အဲဒီေန႔ေတြဆို အေစာႀကီးႏိုးေန ေတာ့တယ္။ ေပ်ာ္ဖို႔ဆို အဲေလာက္အထိ ၀ီရိယေကာင္းခဲ့တာ ခုမွကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေသခ်ာျပန္ ေတြးမိေတာ့တယ္။ သႀကၤန္လည္ဖို႔ကားက ကၽြန္မအိမ္ကစထြက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္ကို တအိမ္စီ လွည့္ပတ္ေခၚရတာနဲ႔တင္ အခ်ိန္က အေတာ္လင့္သြားပါတယ္။ ေရပက္ခံစထြက္ေတာ့ ၁၀နာရီေလာက္ေပါ့ မ႑ပ္ေတာ္ေတာ္ စံုစံုလင္လင္ကို လည္ျဖစ္ၾကတယ္။ အခုလို မ႑ာပ္ေတြကလည္း တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုဆက္ၿပီး သြားလို႔မရေလာက္ေအာင္ လမ္းေတြက အရမ္းႀကီး့ပိတ္ၾကပ္မေနပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကားနဲ႔လည္ရပတ္ရတာ တကယ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းျပီး၊ ရင္ခုန္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ သၾကၤန္လည္တာကို သေဘာက်ၿပီး ၄၊ ၅ႏွစ္ေလာက္ ဆက္တိုက္လည္ခဲ့ဖူးတယ္။ လည္မယ့္သာလည္တာ အဲဒီတုန္းကလည္း မီးသတ္ပိုက္နဲ႔ အပက္ခံရလို႔ ေရမႊမ္းၿပီးအသက္ရွဳမရျဖစ္ မေသတာကံေကာင္းပဲ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီႏွစ္မွာ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ေယာက်ာၤးေလး အေဖာ္ကလည္းမပါဘူးေလ။ အဲဒီႏွစ္ေနာက္ပိုင္းကစၿပီး သႀကၤန္ဆို ေရပက္ခံထြက္ဖို႔ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္သြားမိတယ္။

ေနာက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွာ ေစ်းသႀကၤန္ဆိုတာ ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ အဲဒီေစ်းသႀကၤန္ဆိုလည္း တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြ အတူခ်ိန္းဆိုၿပီး သြားခဲ့ၾကေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မေနာက္ဆံုး ေရာက္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က မိတ္ကပ္လိမ္းတဲ့ မာမီေတြ အေပၚထပ္ကေန ကက္ဆက္ ေတြဖြင့္ၿပီး ကၾကေလရဲ႔။ အဲဒီႏွစ္က ကၽြန္မတို႔လည္း ၾကြက္စုတ္ျဖစ္ၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။ အေတာ္ကိုဆိုးတာပဲ၊ အဲဒီေလာက္အထိ ေရပက္ၾကမွန္း မသိဘူးေလ။ အရင္ႏွစ္ေတြက အဲဒီလို မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့..။ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ မသြားေတာ့ဘူး။ ခုဆို အဲဒီေစ်းသႀကၤန္ကလည္း အေတာ္စည္ကားတဲ့ ေရသဘင္ပဲြေတာ္ကို ျဖစ္လို႔ပဲေလ။

ေက်ာင္းျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သႀကၤန္ကို္မလည္ျဖစ္ေတာ့တာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း မဆံုဆည္း ျဖစ္ေတာ့တာလည္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးသတ္ပိုက္နဲ႔ခပ္စူးစူးပိုက္ေလးေတြကိုလည္း ေၾကာက္တာပါတယ္။ း))) အေတာ္လည္းလည္ခဲ့ၿပီးၿပီကိုး။ သၾကၤန္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ ညီမတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ခရီးထြက္ခဲ့ဖူးေသး တယ္။ သႀကၤန္တြင္းခရီးသြားရတာလည္း မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေမာ္လၿမိဳင္ဘုရားဖူးေရာက္သြား တာဆိုေတာ့ ဘုရားဖူးျဖစ္ခဲ့တာကိုပဲ ေက်နပ္မိတယ္။ အမွတ္တရလည္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ သၾကၤန္ဆို အိမ္မွာပဲေနျဖစ္ေတာ့တယ္။ အသက္ကလည္းႀကီးလာၿပီဆိုေတာ့ း)) ကိုယ့္အတြက္ဆိုတာေလးလည္း စဥ္းစားမိလာျပန္တယ္။ ရိပ္သာေတာ့ မသြားျဖစ္ေသးဘူး။ း))

မႏွစ္ကသၾကၤန္ကလည္း အလည္ထြက္ၾကတဲ့ ညီမေတြေျပာျပပံုအရဆို အေတာ္ေလးေၾကာက္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔ေျပာပံုအရဆိုရင္ အက်င့္စာရိတၱမေကာင္းတဲ့ လူအခ်ဳိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ရုိးရာ သႀကၤန္ပဲြေတာ္က ပ်က္လုနီးနီးျဖစ္ေနသလိုပါပဲ။ သႀကၤန္ဆိုတာ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားအားလံုးနဲ႔ သက္ဆိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရုိးရာအေမြကုိ ကိုယ္ကပဲထိန္းသိမ္းရမွာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ရုိးရာ ေရသဘင္ပဲြကို ကိုယ္ကပဲဖ်က္သလိုျဖစ္ေနမယ္။

သႀကၤန္တြင္း အိမ္မွာရွိေနတတ္တဲ့ ကၽြန္မနဲ႔အေမကေတာ့ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း အစဥ္အလာ မပ်က္လုပ္ၾကတဲ့ ေရႊရင္ေအးနဲ႔ မုန္႔လံုးေရေပၚလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ သႀကၤန္အႀကိဳေန႔ကို ေရႊရင္ေအးလုပ္ၿပီး လာသမွ် ဧည့္သည္တိုင္းကို ေရႊရင္ေအးနဲ႔ဧည့္ခံပါတယ္။

မုန္႔လံုးေရေပၚ ကို ေတာ့ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ွမွ လုံးတာေၾကာင့္၊ ဆြမ္းေတာ္ကပ္လွဴၾကၿပီး အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကို လိုက္ၿပီး ေ၀ငွပါတယ္။

သႀကၤန္ပဲြေတာ္ကို လူတိုင္းလူတိုင္း သတိရၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ သတိရစရာအေၾကာင္းမ်ား လည္းရွိၾကမွာပါ။ အေ၀းေရာက္ေနၾကတဲ့ သူအခ်ဳိ႔လည္း ျမန္မာ့သႀကၤန္ပဲြကို လြမ္းဆြတ္ေနၾက ပါလိမ့္မယ္။ အခ်ဳိ႔သူမ်ားကလည္း သႀကၤန္မွာဆံုေတြ႔ရင္း နဖူးစာရြာလည္ၾကလို႔ ေပါင္းဖက္သြား ၾကတာေတြေတာင္ရွိၾကေလရဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရဲ႔အတိတ္သၾကၤန္ေတြက အရိပ္သဏၭာန္ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္ ဆိုၾကေပမယ့္၊ လာမယ့္ႏွစ္သၾကၤန္ကိုေတာ့ အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္ကိုကိုယ္ထိန္းသိမ္းၾကရင္း၊ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာစြာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကေစဖို႔ သတိထားရပါ မယ္။

ႏွစ္သစ္မွာ အားလံုးပဲ ကိုယ္၊ စိတ္ႏွလံုး ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

မႏွစ္က ဖိုးဂ်ယ္ တဂ္ထားတာေလးကို ကြန္နက္မရတာေၾကာင့္မေရးျဖစ္လိုက္ဖူး။ ဒီႏွစ္ေတာ့ သႀကၤန္ အလြမ္းေျပေလးအျဖစ္ ေရးလိုက္ပါတယ္။

ပံုမ်ားကို Google မွရယူပါတယ္။ မုန္႔လံုးေရေပၚကေတာ့ အိမ္ကလုပ္ထားတာေလးပါ။