သံေယာဇဥ္သားေကာင္

ကၽြန္မတစ္ေယာက္ အေပါင္းအသင္းနည္းတယ္သာေျပာတာပါ၊ ရွိတဲ့အေပါင္းအသင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ့ အေတာ္ခင္တတ္တယ္။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀နဲ႔ တကၠသိုလ္ ကတည္းကခင္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုလို႔ အားလံုးေပါင္း ၆ေယာက္ေလာက္ပဲရွိမယ္္။ ဒါေပမယ့္ ခုထိ သူတို႔ကိုအခင္အမင္မပ်က္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္မက သံေယာဇဥ္အေတာ္ႀကီးတတ္တယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္းသိတယ္။ အိမ္မွာကူေဖာ္ေလာင္ဖက္အေနနဲ႔ လာေနတဲ့ ကေလးေတြ ကိုလည္း သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့ဖူးတယ္။

အရင္ကအိမ္မွာ ၁၇ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေမြးစားသေဘာအေနနဲ႔လာေန ပါတယ္၊ အိမ္အလုပ္လည္းကူလုပ္ရင္း၊ ကၽြန္မနဲ႔ဆိုင္ဖြင့္တာကိုလည္း ကူလုပ္ရတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္မက အိမ္မွာခ်က္ျပဳတ္ေတာ့လည္းအတူ ဆိုင္ဖြင့္ေတာ့လည္း အတူဆိုေတာ့ သံေယာဇဥ္ပိုတြယ္မိတယ္ထင္ရဲ႔။ ျပႆနာတစ္ခုေၾကာင့္ သူ႔ကိုျပန္ပို႔မယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ ၀မ္း နည္းလိုက္တာ ရင္ထဲဆို႔နင့္ၿပီးမ်က္ရည္ေတာင္၀ဲမိတယ္။ သူကလည္းတရွဳံ႔ရွဳံ႔နဲ႔ေပါ့။ သူ တကယ္ျပန္သြားေတာ့ ကၽြန္မမွာေနမထိထိုင္မသာ ဘာကိုမွမလုပ္ခ်င္မကိုင္ခ်င္နဲ႔ ဆိုင္ကို ေတာင္ပိတ္ထားရေသးတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေနသားက်ဖို႔ကို အေတာ္ေလး အခ်ိန္ယူလိုက္ရတယ္ေလ။ ကၽြန္မရဲ႔ အထက္ေအာက္ ညီမကဆို အစ္မက ေတာ္ေတာ္ စိတ္ေပ်ာ့တာကိုး ဆိုၿပီးေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မကပဲ အပိုေတြျဖစ္ေနသလားမသိ...။

ဒီလိုပါပဲ ေနာက္ထပ္ အိမ္ကိုေရာက္လာၾကတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကိုလည္း အခ်ိန္ကာလ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ကၽြန္မ သံေယာဇဥ္တြယ္ေနေသးတာပါပဲ။ ကၽြန္မနဲ႔ခင္မင္ၿပီး သိလာရတဲ့ သူအားလံုးကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္သြားတတ္လို႔လည္း ကၽြန္မခံစားခဲ့ရေပါင္းေတြမ်ားပါတယ္။ အခုဆိုရင္ေဆးရုံမွာေတြ႔ဆံုၿပီး ခင္မင္သိကၽြမ္းခဲ့တဲ့သူေတြကို ကၽြန္မသနားေနမိသလို သံေယာဇဥ္ေတြလည္း ျဖစ္ေနရျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မကို သူတို႔ခဲြခြာသြားတိုင္း ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းမဆံုးျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မလည္း တစ္ခါတစ္ေလ တကယ္ စိတ္ပ်က္မိတယ္။ အဲဒီလို သံေယာဇဥ္တြယ္မွဳေတြြေၾကာင့္ေပါ့။ ကၽြန္မလူတစ္ေယာက္ကို ခ်က္ခ်င္းေတာ့မခင္တတ္ပါဘူး၊ ခင္ပါၿပီဆိုရင္လည္း အဲဒီလူတစ္ေယာက္ကို ေတာ္ရုံ သံေယာဇဥ္နဲ႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆးရုံမွာေတြ႔တဲ့ ကေလးအရြယ္ လူနာေတြက်ေတာ့ ကၽြန္မက သနားမိတယ္ေလ။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႔အားနည္းခ်က္လားမသိဘူး။ အဲဒီ အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မအၿမဲ ပူေလာင္ေနရတာထင္ပါတယ္။

အခုဆိုရင္ အျပင္မိတ္ေဆြထက္ အြန္လိုင္းေတြကေနတဆင့္ ခင္မင္သိကၽြမ္းလာၾကတဲ့ အြန္လိုင္းမိတ္ေဆြမ်ား ကၽြန္မရရွိလာပါတယ္။ အြန္လိုင္းထဲကဆိုေပမယ့္ သူတို႔ကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြလိုပဲ ခင္မင္တဲ့ စိတ္ေလးနဲ႔ ေျပာဆိုျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းကိုသိသိခ်င္း ေရာေရာေႏွာေႏွာ မဆက္ဆံျဖစ္တာကလည္း ကၽြန္မအက်င့္တစ္ခုပါပဲ။ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ေလာက္တဲ့သူမ်ဳိးကို ခင္မင္တတ္ၿပီး၊ ခင္မင္သိကၽြမ္းလာတဲ့ အခ်ိန္ ကာလအရ ကၽြန္မအက်င့္အတိုင္း သံေယာဇဥ္ျဖစ္ လာတတ္ပါတယ္။

သံေယာဇဥ္ေတြက ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ သေဘာရွိတယ္လို႔ဆိုၾကတာပဲ။ မျမင္ႏိုင္တဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြက တစ္ခါတစ္ရံေအးခ်မ္းသလို၊ တစ္ခါတစ္ရံလည္း ပူေလာင္ရပါတယ္။ သံေယာဇဥ္ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္မ ေသခ်ာမေျပာတတ္ေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ကို သံေယာဇဥ္ရွိၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလူကို သံေယာဇဥ္ျဖတ္ဖို႔ ခက္တယ္လို႔ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။ မိသားစုသံေယာဇဥ္၊ ေမာင္ႏွမသံေယာဇဥ္၊ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ သံေယာဇဥ္နဲ႔ ခ်စ္သူ ေတြၾကားမွာလည္း သံေယာဇဥ္ဆိုတာရွိၾကပါတယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သံေယာဇဥ္ ဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာတတ္တာပဲလို႔ထင္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အခ်ိန္ကာလအေလွ်ာက္ သံေယာဇဥ္က ပိုခိုင္ၿမဲတတ္ပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ လူသားေတြဟာ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ စသည္ျဖင့္ သံေယာဇဥ္ေတြတြယ္တတ္ၾကလို႔ သံေယာဇဥ္သားေကာင္ဆိုၿပီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္က ကဗ်ာေလးေရးဖဲြ႔ထားတယ္ထင္ပါရဲ႔။ ဘေလာ့တစ္ခုမွာဖတ္ရလို႔ သေဘာက်ၿပီး ကူးယူထား မိပါတယ္။ သံေယာဇဥ္နဲ႔မကင္းႏိုင္ၾကတဲ့အတြက္လည္း သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ေတြရွိခဲ့သလို၊ နာက်င္မွဳေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ရပံုပါပဲ။ အဲဒါကို ဒီကဗ်ာေလးက စပ္ဆိုထားတယ္လို႔ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။


သံေယာဇဥ္သားေကာင္

တစ္ေယာက္တစ္ဘက္ ႏွစ္ေယာက္လက္ၿဖင့္
ဆြဲဆန္႔ဘူးလား သံေယာဇဥ္ၾကိဳး
သည္လိုတိုးေပါ့ ဆြဲေနတုန္းေတာ့ရွည္တာေပါ့
တစ္ဘက္တစ္စ လႊတ္ခ်လိုက္ရင္
တြယ္တာတတ္သူ မလႊတ္သူမွာ
ထူပူသြားေအာင္ နာတတ္တယ္... ...
အဲ့ဒီထဲမွာ မင္းပါဖူးလား နာဖူးလား
ကိုယ္ပါဖူးတယ္ နာဖူးတယ္ .....

တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္

ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႔သံေယာဇဥ္ကို တစ္ဖက္ကနားလည္မွဳမရွိတဲ့အခါမွာလည္း နာက်င္မွဳ ျဖစ္ရပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႔အေတြ႔အႀကံဳေလးေပါ့။ သူက အြန္လိုင္းမွပထမဦးဆံုး မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။ သူ တကယ္လည္း ရုိးသားလြန္းပါတယ္။ ဘာကိုမွလိမ္ညာ ဟန္ေဆာင္ျခင္းမရွိပဲ သူ႔အေၾကာင္းမ်ားကို ေမးစရာမလိုေအာင္ ေျပာျပတတ္သူပါ။ သူ႔ကို အဲဒီလိုရုိးသားမွဳတစ္ခုနဲ႔ ယံုၾကည္ၿပီး၊ ခင္မင္သြားခဲ့တဲ့ ကၽြန္မက သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြအျဖစ္ သံေယာဇဥ္ပါျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ သူနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ကို လည္း သူကရုိးသားစြာ ကၽြန္မရဲ႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခဲ့တာေၾကာင့္၊ သူနဲ႔ကၽြန္မရဲ႔ သံေယာဇဥ္ ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့ရတဲ့ထိပါပဲ။ အဲဒီေကာင္မေလးက သူဘ၀အတြက္ ေရြးျခယ္မယ့္ လူတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မကိုသာျဖတ္ရမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ထိအဆက္အသြယ္ျပတ္ သြားခဲ့ဖူးတယ္။ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုယွဥ္ၿပီး ေရြးျခယ္ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုသာဆို ကၽြန္မတို႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္တဲ့ လူႏွစ္ဦး သံေယာဇဥ္ျဖစ္လို႔ မရေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီလိုပဲေတြးရေတာ့မွာပါ။

သံေယာဇဥ္မွာ မိန္းခေလးေယာက်ာၤးေလး ခဲြျခားတာမ်ဳိးမရွိပါဘူး။ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ျဖဴစင္ ပါတယ္၊ သံေယာဇဥ္ကမွ တဆင့္ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ အျခားအေၾကာင္းတရားေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မ မဆိုလိုခ်င္ပါဘူး။ သံေယာဇဥ္မွာ အမွားရွိပါ့မလား။ သံေယာဇဥ္ကို ဘာနဲ႔တားဆီးလို႔ရႏိုင္မလဲ။ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ၿပီးသား လူတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မကေတာ့ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ သံေယာဇဥ္မျဖတ္ခ်င္္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မရဲ႔ပထမဦးဆံုး အြန္လိုင္း သူငယ္ခ်င္းကို သံေယာဇဥ္မျဖတ္ခဲ့သလို သူ႔ကိုအျပစ္လည္းမတင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲလား မသိပါဘူး၊ ကၽြန္မကို သူကပဲ ျပန္လည္ဆက္သြယ္လာခဲ့တာကို ကၽြန္မ အံ့ၾသစြာ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတယ္။

လူတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးဆံုေတြ႔ရမွဳေၾကာင့္ သံေယာဇဥ္ေတြျဖစ္လာရပါတယ္။ အခ်ဳိ႔ကေတာ့ မဆံု ေတြ႔ရေသးပဲ အြန္လိုင္းထဲကေနခင္မင္ရုံနဲ႔ သံေယာဇဥ္ျဖစ္လာၾကတာေတြလည္းရွိၾကပါတယ္။ ကၽြန္မလည္းလိုင္းထဲကေနခင္မင္တဲ့ ေမာင္ေလး ညီမေလးမ်ားနဲ႔ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနသူ ေတြရွိပါတယ္။ သံေယာဇဥ္နဲ႔ပတ္သတ္လို႔ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ အၿမဲလိုလို၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ေတြျဖစ္ျဖစ္ေနရပါတယ္။ ခုထိလည္း ကၽြန္မမွာခင္မင္မိတဲ့သူေတြအေပၚ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ရ တုန္းမို႔ ၀မ္းနည္း၊ ၀မ္းသာမွဳဆိုတာေတြကိုလည္း ႀကံဳေတြ႔ေနရတုန္းပါလို႔...။ ဘ၀သံသရာထဲမွာ က်င္လည္ၾကရမယ့္ လူတိုင္းလူတိုင္း ကေတာ့ သံေယာဇဥ္ေတြက ႀကိဳးမ်ားလို ရစ္ပတ္ေနၾကမွာပါ။ သို႔ေပမယ့္ အခ်ဳိ႔က သံေယာဇဥ္ သိပ္မထားတတ္ၾကဘူးလို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မလို ၀မ္းနည္း၊ ၀မ္းသာမွဳေတြလည္း ျဖစ္ရပါအံုးမလား...။

ကၽြန္မတို႔လို ပုထုဇဥ္လူသားေတြအဖို႔ သံေယာဇဥ္ေတြအေတာ္မ်ားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လည္း ေတြ႔၊ ဆံု၊ ႀကံဳ၊ ကဲြ ျဖစ္ၿမဲ ဓမၼတာပါလို႔….

မွတ္ခ်က္။ ။ ေရးထားတာၾကာၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးသို႔ေရာက္လာေသာ ဘေလာ့ဂါတစ္ဦးရဲ႔ မိသားစုနဲ႔ေတြ႔ဆံုရ ျခင္း အမွတ္တရေလးအျဖစ္ ဒီပိုစ့္ကိုတင္လိုက္ရျခင္းပါ။ ပိုစ့္ေခါင္းစဥ္ကိုေတာ့ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ရဲ႔ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ေလးပဲယူသံုးလိုက္ပါေတာ့တယ္။