ဒီေန႔ ကၽြန္မေမြးေန႔ေပါ့

တစ္ႏွစ္မွာ ၃၆၅ရက္တဲ့။ ေျပာေတာ့အမ်ားႀကီးလိုပဲ ထင္မိတာ၊ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ ၃၆၅ရက္ႀကီးက ကုန္လြယ္လွပါလားလို႔….။ ဒီတစ္ႏွစ္ ကိုယ့္ေမြးေန႔ေတာ့ ကိုယ္က ထူးထူး ျခားျခား ျမန္မာလိုေမြးေန႔ေလးလည္းရွိတာေၾကာင့္ ထူးျခားတာေလးလုပ္မယ္လို႔ ေတြးထား တာေပါ့ (ေမြးေန႔ပဲြမဟုတ္ပါဘူး)။ အေတြးကအေတြးပါပဲ၊ တကယ္မွမျဖစ္ေသးတာ။ (ဘယ္အရာမွ ႀကိဳမျမင္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ လက္ခံလာၿပီးတဲ့ေနာက္) ကၽြန္မလည္း တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ ႀကံရြယ္ထားၿပီ ဆိုရင္ ဘယ္သူကိုမွ သိပ္အတိအက်ႀကီး မေျပာတတ္တာေတာ့ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ဖက္လူရဲ႔အျမင္မွာ ကၽြန္မက ဂတိမတည္တဲ့သူ၊ စကားကိုအလြယ္တကူ ေျပာတတ္သူလို႔သတ္မွတ္မွာ စိုးတာလည္းပါပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့ ဘယ္အရာမဆို သူတပါးအကူအညီကလိုတယ္ေလ။ အဲေတာ့ အဲဒီသူမ်ားဆိုတဲ့ တစ္ဖက္လူ ကို အတိအက်ဘာကိုမွမေျပာရဲဘူး။ အၿမဲတမ္း စကားပလႅင္ခံရတယ္။ ေနေကာင္းရင္ အေျခအေနေပးရင္ စသည္ျဖင့္ေပါ့…။

ထူးထူးျခားျခား ကုိယ့္အစီအစဥ္ဆိုတာက ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ ေရႊဥမင္ရိပ္သာေလးမွာ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္လွဴရင္း တစ္ေန႔တာ တရားထိုင္ႏိုင္သေလာက္ တစ္ခ်ိန္ ႏွစ္ခ်ိန္ ဆိုသလို တစ္ေနကုန္ေနမယ္ဆိုတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အႀကံအစည္ေလးလည္းပ်က္သြားခဲ့ပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီရက္ေရာက္ခါနီးမွ က်န္းမာေရးက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မေကာင္းျပန္ တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ရဲ႔ အစီအစဥ္ေလးလည္း စိတ္ကူးေလးနဲ႔တင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့ရတယ္။ စိတ္ကူးတုန္းကေတာ့ အေတြးထဲမွာတင္ ေပ်ာ္သလိုလိုေတာင္ျဖစ္မိတယ္။ ရိပ္သာေလးမွာ သြားေနမယ္ဆိုေတာ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးေပါ့ ေရာက္ခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို လည္း ကားေမာင္းပို႔ခိုင္းရင္း…။

ကၽြန္မရဲ႔ ျမန္မာလိုေမြးေန႔က ဒုတိယ၀ါဆိုလဆုတ္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ၀ါထပ္မွသာ ျမန္မာလို ေမြးေန႔ဆိုတာရွိပါတယ္။ ၀ါထပ္တာကသံုးႏွစ္မွတစ္ခါ၊ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ျမန္မာလိုေမြးေန႔ေလး မွာ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔…။ ျဖစ္မလာခဲ့ေတာ့လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲဒီေန႔က ဖြားဖြားနဲ႔ အေမတို႔ ၀ါဆိုသကၤန္း ကပ္ျဖစ္သြားတာကိုပဲ သာဓုေခၚလိုက္ရတယ္။

အရင္တုန္းကဆိုရင္ စိတ္ႀကီးတယ္လို႔ေျပာရမလားမသိဘူး ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို မလုပ္ရရင္၊ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္တာမ်ဳိးျဖစ္မလာခဲ့ရင္ မေက်မနပ္ေတြျဖစ္လို႔ ေဒါသေတြထြက္ စိတ္တိုလို႔…။ ဘာလို႔လုပ္မရတာလဲ၊ ဘာလို႔ျဖစ္မလာတာလဲ…။ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကိုပဲ သိခဲ့တယ္။ လုပ္ရရမယ္၊ ျဖစ္ရမယ္လို႔ပဲ တထစ္ခ်ကိုယ့္စိတ္ထဲထင္တာကိုး။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆိုရင္ ပိုဆိုးတယ္။ အေမက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကို တိရိစာၦန္ဥယ်ာဥ္ပို႔မယ္ အနီးအနား ခရီးထြက္မယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ မေျပာလိုက္နဲ႔ ေျပာလိုက္ရင္ ကိုယ္က အဲဒါကို တရားေသ မွတ္ထားၿပီး အဲဒီေန႔ကို လက္ခ်ဳိးၿပီးေစာင့္ေန္ခဲ့တာ။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အေမေျပာ သလိုျဖစ္မလာခဲ့ရင္လည္း အရမ္းစိတ္ဆိုးၿပီး မစားႏိုင္ မေသာက္ႏိုင္ေပါ့။ အဲလိုကိုျဖစ္ခဲ့တာ…
ဒါေၾကာင့္ ငယ္ငယ္တုန္းကအေၾကာင္း ျပန္ေတြးမိတိုင္း ကိုယ္မေကာင္းတာေတြက ျပန္ေပၚ လာေတာ့တယ္။ အေတာ္ဆိုးခဲ့တဲ့ငါပဲလို႔ ျပန္ျမင္လာရတယ္။

ခုေတာ့ အဲဒီအက်င့္ဆိုးေတြကို ႀကိဳးစားၿပီးျပဳျပင္ခဲ့ရတယ္။ အသက္ေတြကလည္း ႀကီးျပီကိုး။ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္က ငယ္ငယ္တုန္းကထက္စာရင္ ပိုၿပီးျမန္သလို၊ တိုေတာင္းလာ တယ္။ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ မိုင္တိုင္ေတြကိုျဖတ္ေက်ာ္ေနရတဲ့ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြဟာလည္း ခရီးရွည္ႀကီး တစ္ခုကို မေမာတမ္းသြားေနရသလိုပါပဲ။ အဲဒီခရီးရွည္ႀကီးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ေတြရွိမယ္၊ ၀မ္းနည္းျခင္းေတြရွိမယ္၊ နာက်င္ျခင္းေတြရွိမယ္၊ ခ်စ္ျခင္းေတြရွိမယ္၊ မုန္းတီးျခင္း ေတြရွိမယ္၊ ေအာင္ျမင္ျခင္းေတြရွိမယ္၊ ဆံုးရွဳံးျခင္းေတြလည္းရွိမယ္၊ အမွတ္တရေတြရွိသလို၊ အမွတ္တမဲ့ေတြလည္းရွိမွာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘ၀ခရီးရွည္ႀကီးကို တဘူတာၿပီး တဘူတာဆိုက္ၾက ရင္း၊ ျပန္ထြက္ၾကရင္းေပါ့…။

မွတ္ခ်က္။ ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ လက္နာတာေလး နည္းနည္းသက္သာတာနဲ႔ ေမြးေန႔ အမွတ္တရ စိတ္ထဲရွိတာေတြ ေကာက္ေရးခ်မိတာပါ။ း))

ဒီေန႔ ကၽြန္မေမြးေန႔ေပါ့
ၾသဂုတ္လ ၃ရက္ေန႔မွာ
ေမေမ ေမြးဖြားေပးလိုက္လို႔
လူ႔ေလာကႀကီးထဲကို
ေရာက္လာခဲ့ရတယ္။

ဒီေန႔ ကၽြန္မေမြးေန႔ေပါ့
ေမေမေျပာလို႔သိခဲ့ရတယ္
ၾသဂုတ္လ ၃ရက္ေန႔
တနဂၤေႏြေန႔ဟာ သမီးေမြးေန႔တဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ ေလာကႀကီးထဲေရာက္လာ
အသိအလိမၼာရေစဖို႔
ပညာေတြသင္ၾကားၿပီး
လူလားေျမာက္ခဲ့ရ…။

ဘ၀အေၾကာင္း
ေလာကႀကီးအေၾကာင္း
လူေတြရဲ႔အေၾကာင္းကို
ေလ့လာသိရွိရင္း
ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရ…။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ၀မ္းနည္းျခင္း
ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း
နာက်င္ျခင္း ၾကင္နာျခင္း
လြမ္းဆြတ္ျခင္း တမ္းတျခင္းေတြ
ကို ခံစားရင္းေပါ့...။