ဆံုခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းဆရာေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း

ဒီတစ္ေခါက္ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုခဲ့ရတယ္။ ေျမာင္းျမၿမိဳ႔ က မူလတန္းနဲ႔ တဲြဖက္အလယ္တန္းျပ ေက်ာင္းဆရာေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ေက်ာင္းဆရာေလး သာဆိုတယ္ အသက္က ၂၂ႏွစ္သာသာေလးရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔တုန္းက အဲဒီအရြယ္ဆို ေပ်ာ္လို႔ေကာင္းတုန္းေပါ့။ ခုေခတ္ကေလးေတြ ၂၀ေက်ာ္ေလးနဲ႔ အလုပ္ကိုယ္စီ ႀကိဳးစားလုပ္ ကိုင္ေနၾကတာသိရေတာ့ ၀မ္းသာမိသလို အားက်မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီ အရြယ္ကိုေက်ာ္လြန္ခဲ့ဲၿပီေလ။

အသက္၂၂ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ ေက်ာင္းဆရာေလးမွာ ေမြးခ်င္းညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ ၇ေယာက္ရွိ ပါတယ္။ အႀကီးဆံုးအစ္မျဖစ္သူမွာ ေယာက်ာၤးနဲ႔ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔မိသားစုက လပြတၱာၿမိဳ႔မွာ ေယာကၡမျဖစ္သူမ်ားနဲ႔ အတူတူေနၾကၿပီး၊ ၂၀၀၈ခုႏွစ္က မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒါဏ္ေၾကာင့္ မိသားစုအားလံုး ေသဆံုးကုန္ၾကတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ကံတရားဆိုတာ ႀကိဳမျမင္ႏိုင္ဘူးကိုး။ ေက်ာင္းဆရာ ေကာင္ေလးတို႔ မိသားစုအတြက္ စိတ္ မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။

သူ႔အစ္ကုိ၂ေယာက္ကေတာ့ ေျမာင္းျမၿမိဳ႔မွာပဲ အိမ္ေထာင္ ကိုယ္စီရွိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အေသာက္အစားရွိတာေၾကာင့္ သူတို႔ရွာသမွ်လစာ သူတို႔ျဖဳန္းသလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ မိဘနဲ႔ေမာင္ႏွမမ်ားကို မေထာက္ပံ့ႏိုင္တဲ့အျပင္ ျဖစ္လာသမွ် ျပႆနာေပါင္းစံုကိုလည္း ညီျဖစ္သူ ေက်ာင္းဆရာေလးက လိုက္လံေျဖရွင္းေပးေနရတယ္။

ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း မိသားစုအေရးႀကံဳခိုက္မွာေတာင္ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို အားကိုးလို႔မရ ဘူးဆိုတာ သိႏိုင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေလး တစ္ေယာက္ကသာ ညီ္မ၂ေယာက္နဲ႔ အတူ မိဘမ်ားနဲ႔ ေနထိုင္ၿပီး မိသားစုတစ္ခုလံုးကို အလုပ္အေကၽြးျပဳေနရပါတယ္။ အေဖကလည္း ေလျဖတ္လို႔ ကိုယ္တစ္ပိုင္းေသၿပီး အိပ္ယာထဲလဲေနပါတယ္။ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္မကိုင္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ အေဖကိုယ္တိုင္ သားျဖစ္သူ ေက်ာင္းဆရာေလးကိုပဲ အားကိုးအားထားျပဳေန ရတယ္ဆိုတာသိေတာ့ ပိုၿပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္တယ္။

ေက်ာင္းဆရာေလးကို အားထားေနရတဲ့ မိသားစုေလးက ခုေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေလးရဲ႔ ရုိးတြင္းျခင္ဆီအားနည္းေနတဲ့ ေရာဂါေၾကာင့္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီထင္ပါရဲ႔။ ေလျဖတ္ သူဖခင္ႀကီးကို ခုႏွစ္တန္းေက်ာင္းသူ ညီမအငယ္ဆံုးေလးနဲ႔ ထားခဲ့ရၿပီး၊ မိခင္နဲ႔ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူ ညီမတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေကာင္ေလးနဲ႔အတူ ေဆးရုံကို လိုက္လာ ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ျမင္ရုံနဲ႔သိပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔မွာ ေဆြမ်ဳိးမရွိရင္ ေဆးရုံတက္ဖို႔ အင္မတန္ ခက္ခဲပါတယ္။ တည္းေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ စားေတာ့ လမ္းေဘးဆိုင္က ၀ယ္စားၾကရတာ ကို ကၽြန္မ သိေနလို႔ပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔မွာ ေဆးကုဖို႔အတြက္ ေတာ္ရုံ၀င္ေငြ ရွိတဲ့သူမ်ဳိးေတာင္ မလြယ္ပါဘူး။ စားစရိတ္ေတြကလည္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုလာတာေၾကာင့္ ေငြလံုလံု ေလာက္ေလာက္မရွိသူမ်ားအဖို႔ အခက္အခဲေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေက်ာင္းဆရာေကာင္ ေလးလည္း အခုဆိုရင္ သူရွာခဲ့တဲ့ ၀င္ေငြေတြက သူနဲ႔ သူ႔မိသားစုအတြက္ လုံေလာက္ႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ ညီမေလး ၂ေယာက္ကိုေတာင္ ေက်ာင္းကထြက္ခိုင္းလိုက္ရၿပီး သူ႔ေရာဂါကို ကုသေနရတာလို႔ပါပဲ။

အရင္ကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေလးက ေက်ာင္းလခအျပင္ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလး ဖြင့္ထား တာေၾကာင့္၊ မိဘ၂ဦးကိုလုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြးရုံမက ညီမ၂ေယာက္ကို ေက်ာင္းထားေပးႏိုင္ခဲ့ပါ တယ္။ ေက်ာင္းဆရာလခထက္ စာအုပ္ငွားရတဲ့၀င္ေငြက အေထာက္အကူျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ဘ၀ကို သူ႔မိသားစုအတြက္ ေပးဆပ္ေနရတာကို သူကိုယ္တိုင္ေက်နပ္ေနခဲ့ၿပီး ဘ၀ကို အရွဴံးမေပးပဲ ႀကိဳးစားေနတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ဦးဆိုတာ သူ႔ရဲ႔တက္ၾကြေနတဲ့ စကားလံုးေတြက တဆင့္ ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ သူ အခုလိုျဖစ္ရတာကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနပံုပါပဲ။ ဟုတ္မွာ ေပါ့ေလ၊ သူက ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ပဲ။ သူတို႔ရဲ႔ အနာဂတ္ဆိုတာ အေ၀းႀကီးလို႔ ထင္ေနအံုးမွာေပါ့။ သူတို႔အတြက္ ေနာက္ထပ္ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားႏိုင္ေသးတာ ပဲလို႔ သူလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနအံုးမွာအမွန္ပါ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးလေလာက္ကစၿပီး သူ ဒီေဆးရုံကိုေရာက္လာကာ က်န္းမာေရးစစ္ေဆးခ်က္ေတြ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ အေျဖထြက္လာေတာ့ ရုိးတြင္းျခင္ဆီအားနည္းတဲ့ ေရာဂါပါတဲ့။ အဲဒီေနာက္ ေသြးသြင္းေနရတဲ့ လူနာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။ “ဘယ္လိုက ဘယ္လို ဒီေရာဂါက ရုတ္တရက္ ျဖစ္လာတယ္မသိဘူးဗ်ာ” ဆိုတဲ့ သူ႔စကားသံ ၾကားမိတဲ့အခါ သူ႔ကို ကၽြန္မ အားေပးမိပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာင္ အားမရျဖစ္ေနမိတတ္တဲ့ ကၽြန္မက သူ႔ကို စိတ္ဓါတ္မက်ဖို႔ အားေပးမိခဲ့တယ္။ သူေရာဂါ သက္သာေစဖို႔လည္း အမွန္တကယ္ကို လိုလားမိတယ္။ သူ႔မိသားစုရဲ႔ ကံတရားကလည္း ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ဆိုးရသလဲလို႔ ေတြးရင္း စာနာမိသလို၊ ကိုယ္ထက္ဆိုးတဲ့ သူေတြရွိေနပါေသးလားလို႔ မ်က္၀ါးထင္ထင္ သိျမင္ခြင့္ရလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမက ေျပာဖူးတယ္ ကိုယ့္အထက္က သူေတြကို မၾကည့္နဲ႔တဲ့ ကိုယ့္ေအာက္ က လူေတြကိုသာၾကည့္တဲ့၊ ဒါနဲ႔တင္ ကိုယ္က သူတို႔ထက္ေတာ့ သာေသးပါလားဆိုတာ သိျမင္လာမယ္တဲ့။ ဒါမွလည္း လူဆိုတာ ေက်နပ္မွဳေလးရွိလာမယ္ေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ မေက်နပ္မွဳေလးေတြ ရွိရင္ အေမဆံုးမ ခဲ့တာပါ။ (အဲဒီစကားကို တစ္ခါက ရုပ္ရွင္ မင္းသားႀကီး ေမာင္သင္ ကိုယ္တိုင္ေျပာခဲ့ဖူးတာလို႔ ဆိုပါတယ္)

ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မညီမတို႔ရဲ႔ အားေပးစကားမ်ားေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆရာေကာင္ေလးနဲ႔ သူ႔အေမရဲ႔ မ်က္ႏွာမ်ားက ခ်က္ခ်င္းပဲ ၿပံဳးရႊင္သြားတာကို ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ ေကာင္ေလးကလည္း သူအလုပ္မွဆက္လုပ္ ႏုိင္ပါအံုးမလားလို႔ စိုးရိမ္ေနသလို၊ သူ႔မိခင္ကလည္း သူ႔သား လူလိမၼာ ေလးမွွျဖစ္ရျခင္းကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပံုပါပဲ။ သူ႔သားေလးမွ မလုပ္ႏိုင္မကိုင္ႏိုင္ေတာ့ရင္ သူတို႔ဘ၀က မလြယ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မနားလည္မိတာေၾကာင့္ သူ႔အေမကိုလည္း စာနာမိသလို စိတ္မပူဖို႔ေျပာလိုက္မိပါတယ္။ အခုတစ္ခါက ၀မ္းသြားရင္းေသြးယိုတာေၾကာင့္ ေဆးရုံတက္ၿပီး ေသြးထပ္မံသြင္းရျခင္းပါပဲ။ အၿမဲတမ္းလည္း ႏွာေခါင္းေသြးယိုျခင္းနဲ႔ သြားဖံုးမ်ားေသြးယိုျခင္း ျဖစ္ပါတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း သူက သူ႔ေရာဂါကိုေပ်ာက္ပါ့မလားဆိုၿပီး ေျပာေနေလေတာ့ ေသြးကင္ဆာ ေတာင္ ေပ်ာက္ခဲ့ေသးတဲ့ လူနာေတြရွိေသးတာကို ေျပာျပရင္း ထပ္မံအားေပးမိပါတယ္။ သူလည္း ရုိးတြင္းခ်ဥ္ဆီ အားနည္းတယ္ဆိုေတာ့ ေသြးကင္ဆာဟုတ္/မဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း အေသအခ်ာမသိခဲ့ပါ။ ေကာင္ေလးက ကၽြန္မတို႔နဲ႔ စကားေျပာရတာ အားတက္လာသလို ေပ်ာ္သလိုလိုရွိလာပံုပါပဲ။ သူ႔မ်က္ႏွာေလး လန္းၿပီးၿပံဳးလာတယ္။ စကားေျပာရာမွာလည္း အားတက္သေရာ ျဖစ္လာတယ္။ ညေန ကၽြန္မတို႔ ျပန္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ဒီည အမတို႔ရွိေန အံုးမယ္ ဆိုရင္ေကာင္းမွာပဲ လို႔ ေျပာလာပါတယ္။

သူ႔ကို ႏွဳတ္ဆက္ရင္း ကၽြန္မ အားေပးစကား ထပ္ေျပာမိပါေသးတယ္။ သူ႔အတြက္ ကၽြန္မ တစ္ခုခုလုပ္ေပးခ်င္မိေပမယ့္ ပိုင္ဆိုင္မွဳဆိုတာ မရွိတဲ့အတြက္ အမ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ေနာ္ လို႔သာ ေျပာခဲ့ၿပီး ေဆးရုံရဲ႔ အခန္းထဲက ထြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။