ေက်းဇူးႀကီးေပ တို႔ေမေမ

အေဖဆံုးေတာ့ ကၽြန္မတို႔အားလံုးက ေက်ာင္းသား/သူအရြယ္ေတြသာျဖစ္ပါေသးတယ္။ အေမက အေဖမရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ရေသးတဲ့ အရြယ္ေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ေရွ႔ေရးကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အေမက ေက်ာင္းဆရာမပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မတို႔ကို ေက်ာင္းဆက္ထားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က အေမလည္း ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ အလုပ္ဆိုလို႔ လိုင္းကားေလးတစ္စီးသာေထာင္ျပီး ရန္ကုန္နဲ႔ျပည္ ကိုေျပးဆဲြပါတယ္။ အေဖရွိကတည္းက အေဖလုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ပါ။ ၈၈ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း အေဖလည္း အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဒီအလုပ္ေလးကို ၀င္ေငြရဖို႔ လုပ္ကိုင္ခဲ့တာပါ။ အေဖကိုယ္တိုင္ ရန္ကုန္-ျပည္ ခရီးစဥ္ကို လိုက္သြားေလ့ရွိပါတယ္။ မၾကာပါဘူး အေဖလည္း ေသြးတိုးရွိတာေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာ ျပတ္ကာ အိပ္ရင္း ေသဆံုးသြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

အေဖမရွိတဲ့အခါ အေမကပဲ မိန္းခေလးတန္မဲ့ ဒီအလုပ္ကို ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္လာရပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကို ေက်ာင္းထားေပးခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းလခနဲ႔က်ဴရွင္ဖိုးအျပင္ သား/သမီးမ်ားကို မုန္႔ဖိုးေကာင္းေကာင္း မေပးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ၈၈ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ကာလမ်ားမွာ အေဖကမရွိ။ စီးပြားေရးေတြကက်ဆင္း အလုပ္အကိုင္ေတြ ကေမာက္ကမမို႔ အဲဒီအခ်ိန္ကာလေတြမွာ အေမနဲ႔ကၽြန္မတို႔လည္း အေတာ္ေလး ဒုကၡေတြ႔ၾကရပါတယ္။ ကိုယ္၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိ ဆိုသလိုပါပဲ၊ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔မိသားစု အခက္အခဲကို ဘယ္သူမွေသခ်ာသိႏိုင္မယ္ မထင္ပါ ဘူး။

အေမက ကၽြန္မတို႔ကို ပညာေရးေတာ့ အျပည့္အ၀ေပးခ်င္တာေၾကာင့္ ကားအေရာင္းအ၀ယ္လည္း မိန္းမတန္မဲ့ လုပ္ခဲ့သလို၊ နယ္စပ္တစ္ေနရာထိ စီးပြားေရးလုပ္ဖို႔ သူ႔တပည့္မ်ားနဲ႔ လိုက္သြားခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။ ဒါေတြက အိမ္ေထာင္ဦီးစီး ျဖစ္တဲ့ အေဖမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ အေမ႔ရဲ႔ရုန္းကန္မွဳေတြပါ။ အဖြားကသိေတာ့မွ အေမ႔ကို တားျမစ္ၿပီး ဘာမွမလုပ္ခိုင္းပဲ သူနဲ႔သာ အတူေနေစပါတယ္။ အဖြား (အေမအရဲ႔ အေမ) က ပိုက္ဆံရွိလူတန္းစားမို႔ အေမနဲ႔ကၽြန္မတို႔ကို သူ႔အိမ္မွာေနေစၿပီး ေကၽြးေမြးထားလို႔သာ အေမ့အတြက္ အနည္းငယ္သက္သာရာရခဲ့တယ္ ဆိုရပါမယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အေမ့မွာ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ အေဖနဲ႔ကတည္းက စုေဆာင္းထားတဲ့ ေရႊတိုေရႊစေတြကို ေရာင္းခ်ရေတာ့တာေပါ့။

အေမက စိတ္ဓါတ္ႀကံခိုင္သူ တစ္ဦးပါ။ အေဖရွိစဥ္ကတည္းက အေမက အရာရာကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္စြမ္းရွိလို႔ အေဖကေတာင္ အေမ႔ကို ဦးစားေပးၿပီး ေမးျမန္းလုပ္ကိုင္တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မတို႔ကို အေမက စိတ္ဓါတ္မက်ပဲ ယခုထိ ေကၽြးေမြးျပဳစုလာႏိုင္ခဲ့တာေပါ့။

အေမနဲ႔ ကၽြန္မတို႔က တစ္ခါတစ္ေလ ညီအစ္မေတြလိုပါပဲ။ အေမက ကၽြန္မတို႔ကို ညီအစ္မေတြလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာဆိုဆက္ဆံပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းလည္းေျပာတတ္တယ္။ ဆူစရာရွိ ဆူသလို ရယ္စရာရွိရယ္တတ္တယ္။ ဆရာမျဖစ္တဲ့အတြက္ စည္းကမ္းေတာ့ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက ထမင္းပန္းကန္ ဟင္းပန္းကန္၊ ေရခြက္ စတာေတြကို တစ္ေယာက္တစ္ေရာင္စီ သတ္မွတ္ေပးထားသလို၊ ထမင္းစားရင္ အသားဟင္း တတုံးပဲ စားရပါတယ္။ ထမင္းကေတာ့ ကိုယ္စားႏိုင္သေလာက္ေပါ့။ အပိုေတာ့မျဖစ္ေစရပါဘူး။

ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မတစ္ေတြကလည္း အေဖမရွိတဲ့ေနာက္ အေမ႔ကိုပဲ မွီခိုအားထားရၿပီး၊ အေမ႔ကိုပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုတိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကဆို သူတို႔ကို ခ်စ္ႀကိဳက္ၾကတဲ့သူေတြအေၾကာင္းကိုပါ မခၽြင္းမခ်န္ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ သူတို႔ေလာက္မပြင့္လင္းခဲ့ဘူး။ အခ်ဳိ႔ကိစၥေတြဆို လ်ဴိ႔၀ွက္တတ္တယ္။

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုးကို ေျပာေနစရာမလိုဘူးလို႔ထင္လို႔ပါ။

တစ္ခါတစ္ေလ အေမနဲ႔ ကၽြန္မသေဘာထားေတြ ကဲြလဲြတတ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြ ကို အေမက သံေယာဇဥ္ အေတာ္ႀကီးပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ျဖစ္ခ်င္သမွ် အရာအားလံုးကို လိုက္လံျဖည့္ဆည္းေပးသလို၊ ျဖစ္လာသမွ်ကိုလည္း ေျဖရွင္းေပးတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြကလည္း ဒီအေမ တစ္ေယာက္တည္း သာရွိေတာ့တာမို႔ အေမကို တန္ဖိုးထားၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ မိဘနဲ႔သားသမီး အဆင္မေျပတာ ရွိၾကတယ္ဆိုေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမဟာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ အားထားရာ အေလးထားရာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးအျဖစ္ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနမယ္ ဆိုတာကေတာ့ ေျပာဖို႔မလိုေအာင္ပါပဲ။

အေမမ်ားေန႔အတြက္ အမွတ္တရ အေမ႔အေၾကာင္းေရးသားျခင္းပါ။