ခဲြခြာၾကတဲ့အခါ

အခုတစ္ေလာ စိတ္မေကာင္းစရာ၊ ၀မ္းနည္းစရာကိစၥမ်ားနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရလို႔ပါ။ ႏွစ္သစ္ကို ကူးေျပာင္းၿပီးခါစ တစ္လပင္မျပည့္္ေသးပါဘူး။ ႏွစ္သစ္မွာဆံုခဲ့ရေသာ သူႏွစ္ဦးက လူ႔ေလာက ႀကီးမွ ထြက္ခြာသြားၿပီလို႔ သိလိုက္ရတယ္။ ေသြးဌာနရဲ႔ ႏွစ္သစ္ကူူးေျပာင္းျခင္းကို ႏွစ္စဥ္ ဒီဇင္ဘာ ၃၁ေန႔နံနက္တိုင္း ၈နာရီမွ ၁၂နာရီထိ က်င္းပေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ ေသြးဌာနရဲ႔ ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာဦးရဲျမႏွင့္ ဆရာ၀န္မႀကီးျဖစ္တဲ့ ေဒၚေအးေအးႀကီးတို႔ကဦးစီး၍ ျပဳလုပ္က်င္းပၿပီး ေသြးဌာနမွဆရာ၀န္/ဆရာ၀န္မမ်ား နာစ့္မ်ား၊ ေသြးလွဴဘဏ္မွ ဆရာ၀န္/ ဆရာ၀န္မမ်ား အားလံုး စံုစံုညီညီတက္ေရာက္ၾကသလို၊ ေသြးဌာနမွ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူ လူနာ အခ်ဳိ႔တို႔ရဲ႔ မိသားစုမ်ားကိုလည္း ဖိတ္ၾကားထားျခင္းေၾကာင့္ တက္ေရာက္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ လာေရာက္ၾကတဲ့ ဧည့္သည္မ်ားကို ေရႊေတာင္ေခါက္ဆဲြ၊ အျခားအခ်ဳိပဲြမ်ား၊ ေရခဲမုန္႔မ်ားနဲ႔ တည္ခင္းဧည့္ခံေလ့ရွိပါတယ္။ နာစ့္မ်ားနဲ႔ ေဆးရုံ၀န္ထမ္း အခ်ဳိ႔ကေတာ့ လုပ္အား ေပးအေနနဲ႔ လာသမွ်ဧည့္သည္မ်ားကို ဧည့္ခံေလ့ရွိပါတယ္။ ေဆးရုံ၀န္ထမ္းဆိုသည့္အထဲမွာ သန္းေဇာ္ ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကို အေတာ္မ်ားမ်ားသိၾကပါတယ္။ သူက ေဆးရုံမွာ ဆရာ၀န္ႀကီး နဲ႔ ဆရာ၀န္/ဆရာ၀န္မမ်ား၊ နာစ့္မ်ားခိုင္းသမွ်နဲ႔ အခ်ဳိ႔လူနာရွင္မ်ား အကူအညီ ေတာင္းသမွ်ကို မညည္းမညဴ လုပ္ကိုင္ေပးေလ့ရွိတာေၾကာင့္၊ လူခ်စ္လူခင္လည္းေပါမ်ားၿပီး သူ႔ကိုအားကိုး အားထားလည္းရွိၾကပါတယ္။ က်န္တဲ့၀န္ထမ္းမ်ားကေတာ့ ကုလားလူမ်ဳိးမ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး သန္႔ရွင္းေရးနဲ႔ ေသြးထုတ္ယူေရးသာ လုပ္ၾကရပါတယ္။

ကၽြန္မလည္း သန္းေဇာ္္္ ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးကို ခင္မင္မိပါတယ္။ ႏွစ္တိုင္းဆိုသလို ကၽြန္မသူ႔ကို New Year မွာမုန္႔ဖိုးေပးေလ့ရွိပါတယ္။ သူကလည္း ကၽြန္မကိုဆိုခင္ပါတယ္။ ကၽြန္မအကူအညီ ေတာင္းရင္လည္း အၿမဲကူညီလုပ္ကိုင္ေပးတတ္ၿပီး သူမ်ားေတြလို ဘယ္ေလာက္ေပးရမယ္ ဆိုၿပီးမေတာင္းတတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မေပး သေလာက္သာ သူေက်နပ္ပါတယ္။ သူက ေယာက်ာၤး ေလးဆိုေပမယ့္ မိန္းကေလးလိုပဲ အလွအပႀကိဳက္သူပါ။ ေယက်ာၤးေလးလို အလုပ္လုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ မိန္းခေလးလိုျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ကႏဲြ႔ကလ်ေနတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္သူ႔ကိုေတာ့ ေသြးဌာနမွာ မသိသူမရွိသေလာက္ပါပဲ။ ၂၀၁၀ခုႏွစ္ အႀကိဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာ၃၁ရက္ေန႔ နံနက္က သူမွာမအားပါဘူး။ ေရာက္လာတဲ့ ဧည္သည္မ်ားကို မုန္႔ပဲြမ်ားခ်ေပးေနရလို႔ပါ။ သို႔ေပမယ့္ ကၽြန္မျပန္ခါနီး မုန္႔ဖိုးလွမ္းေပးေတာ့ မအားတဲ့ၾကားကလွမ္းယူၿပီး ေက်းဇူးပဲေနာ္လို႔ ေျပာခဲ့ပါ ေသးတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ၁၂ရက္ေန႔ ကၽြန္မေဆးရုံေရာက္ေတာ့ သူ႔ကိုမျမင္မိပါဘူး။ ကၽြန္မ အေဖာ္ျဖစ္သူ ညီမကိုေျပာေတာ့ သူကလည္းဘယ္သူမွေမးလို႔မရဘူးလို႔ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္မက သန္းေဇာ္ဟာ အၿမဲေဆးရုံကိုလာတတ္ေၾကာင္း ခြင့္မယူတတ္ေၾကာင္းေတာင္ေျပာမိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔႔ပဲ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ေလာက္ထိ ရုိးရုိးပဲ သူမလာတာလို႔ ထင္မိလိုက္ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ၁၈ရက္ေန႔ တနလာၤေန႔မွာေတာ့ သူ႔သတင္းကိုၾကားရပါၿပီ။ မေန႔က သူဆံုးသြား ၿပီတဲ့။ ျမန္လိုက္တာေနာ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ မယံုခ်င္စရာပဲေလ။ သူကဘာလုိ႔ေသတာလဲ၊ ဟိုအရင္တစ္ခါ ဘဲဥနဲ႔ ဖရဲသီးစားတုန္းကေတာင္ မေသလို႔ေရာက္လာတာဆိုၿပီး ကၽြန္မကိုရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာျပေနေသးတာ။ သူက ေတာ္ရုံမေသပါဘူးလို႔ထင္ထားတာေလ။

သူ႔အေၾကာင္းသိရတာကေတာ့ ၀က္ၿခံကစတာပဲ။ မ်က္ႏွာမွာ၀က္ၿခံေပါက္တယ္ အဲဒါကိုလက္ နဲ႔သြားကုတ္တယ္။ အသားပဲ့သြားၿပီး ေပါက္သြားေတာ့ လက္ကေနတဆင့္ ပိုး၀င္တယ္၊ ရပ္ကြက္က ေညွာ္ေတြဘာေတြလည္း မိသလားေတာ့ေသခ်ာမသိပါဘူး။ သိသေလာက္ကေတာ့ အဲဒီကေန မ်က္ႏွာ တစ္ျခမ္းလံုး၊ လက္တစ္ဖက္လံုး ေျပာရရင္ ကိုယ္တစ္ျခမ္းလံုး ေယာင္ကိုင္းလာေတာ့တာပဲတဲ့့။ ဒါကို သူက ႀကိဳးေတြနဲ႔ ေျခ၊ လက္ေတြကို တုတ္ထားတယ္တဲ့ေလ။ ပညာမတတ္ေတာ့လည္း သူနားလည္သလို၊ သူခံစားရတာကို ကုစားေနတာျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ဆရာ၀န္၊ ဆရာ၀န္မေတြကို မေမးပဲ၊ သူ႔ဖာသာ ေပ်ာက္ႏိုးနဲ႔ က်ိတ္မွိတ္ေနတာကိုး။ ဒလမွာေနတယ္ဆိုေတာ့လည္း သူက အနာျဖစ္ေနေတာ့ မလာတာလည္းျဖစ္မယ္ထင္ရဲ႔။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္တစ္ျခမ္းလံုးေယာင္ကိုင္း လာေတာ့မွ သူ႔အစ္မေတြက အေရးေပၚကိုေခၚလာ ေတာ့တာ။ မၾကာပါဘူး၊ ေဆးရုံေရာက္ၿပီး နာရီပိုင္းပဲ ဆံုးသြားတာတဲ့။ ေသြးေၾကာေတြေပါက္ ထြက္ကုန္တယ္ဆိုလား ေျပာၾကတာပါပဲ။ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ဳိးေပါ့။ ဘာမဟုတ္တဲ႔ ၀က္ၿခံ ေပါက္တာေၾကာင့္လည္း ေသတဲ့အထိ ျဖစ္သြားရတဲ့ သူ႔အေၾကာင္းၾကားေတာ့ အိမ္က ညီမေတြ လည္း အဖု အပိန္႔ေတြ လက္နဲ႔ကုတ္ဖဲ့တဲ့အက်င့္ကို လန္႔သြားၾကတယ္။

ေၾသာ္ ..ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္ဆိုတဲ့ အေမတို႔ေျပာေျပာေနတဲ့စကားကလည္း ခုအခ်ိန္မွာအေတာ္ မွန္ေနပါလားလို႔ ကၽြန္မေတြးမိရင္း သူ႔အတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူဟာ ေသြးဌာနရဲ႔ အားကိုးအားထားရသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ဆရာ၀န္၊ ဆရာ၀န္မမ်ား၊ နာစ့္မ်ား အေနနဲ႔ သူ႔ကိုသတိတရရွိေနၾကမွာပါ။ သန္းေဇာ္ အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနဆဲ ၊ ေနာက္ တစ္ေယာက္အတြက္ သတင္းဆိုးကို ထပ္ၾကားခဲ့ရပါတယ္။

သူကေတာ့ ေသြးဌာနမွာ ေသြးကင္ဆာျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါ။ သူကိုေတာ့ ေသြးကင္ဆာလူနာထဲမွာ သက္တမ္းအၾကာဆံုးျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္က ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မသိတာကိုပဲ ၅ႏွစ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ သူ႔ကိုေဆးရုံမွာစေတြ႔ေတာ့ ရုိးရုိး ေသြးသြင္းတဲ့ လူနာတစ္ေယာက္ လို႔ပဲထင္ခဲ့မိတာ။ သြားလာလွဳပ္ရွားေနတာက လူေကာင္းလိုမ်ဳိးကိုး။ ေနာက္မွ သူ႔အေမနဲ႔သိကၽြမ္းၿပီး သူ႔သားက ေသြးကင္ဆာဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။ သူက သူ႔ကိုယ္သူလည္း အေတာ္ဂရုစိုက္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ညႊန္ၾကား တာကိုလည္း တေသြမတိမ္းလုပ္ေဆာင္တယ္။ ကုႏိုင္တဲ့ေငြေၾကးကလည္းရွိေတာ့ သူ႔သက္တမ္းက ၁၀ႏွစ္ ေတာင္ေနရတယ္လို႔ သူ႔အေမကဆိုပါတယ္။ သူရဲ႔အဖြားျဖစ္သူကလည္း အေမဆရာမလုပ္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းက အေမနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ စီနီယာဆရာမျဖစ္တာေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းသူ႔ကို ပိုသတိထားမိလာပါတယ္။

သူ႔ကိုလည္း ကၽြန္မခင္မင္တာေတာ့ သိပ္မၾကာေသးပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံဖုန္းဆက္ကာ သူ႔ကို ေနေကာင္းလား ေမးျဖစ္သလို၊ ေဆးရုံမွာေတြ႔ခ်ိန္စကားေျပာမိရုံေလးပါ။ ဒီႏွစ္ ေဆးရုံရဲ႔ New Year ပဲြမွာေတာ့ သူလည္း ေဆးရုံတက္ေနရရွာပါတယ္။ မႏွစ္ကေတာ့ သူက ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္နဲ႔ တက္ေရာက္ႏိုင္ၿပီး အခန္းအနား အျပင္အဆင္ကိုေတာင္ လုပ္ခဲ့ေသးပါတယ္။ ဒီႏွစ္ ၂၀၁၀ခု ႀကိဳဆိုပဲြမွာေတာ့ သူ႔အေျခအေနက မေကာင္းဘူး လို႔သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ေတြ႔ရတာ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ညတိုင္းေတာ့ အဖ်ားတက္တယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ေဆးရုံက မဆင္းျဖစ္ေသးဘူးလို႔ သိရတယ္။ New Year ပဲြမွာ ကၽြန္မက သူ႔ကို ဓါတ္ပံုအတူ ရုိက္ရ ေအာင္လို႔ေျပာၿပီး အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုအတူတဲြရုိက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ၁၉ရက္ေန႔ညမွာ သူ ဆံုးသြားၿပီလို႔ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ကိုအေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ ခုေတာ့ ဓါတ္ပံုဟာ တကယ္ အမွတ္တရ ကိုျဖစ္သြားခဲ့တာပဲ။

မႏွစ္က ညီမေလးလိုခ်စ္တဲ့ မြန္မြန္ေက်ာ္ေလးကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ႀကိဳဆိုပဲြေလးမွာ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ သူပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခဲ့ျခင္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ ေအးစန္းဆိုသည့္ေကာင္မေလး လည္း၂၀၁၀ ႀကိဳဆိုပဲြကို မတက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သူလည္း လြန္ခဲ့တဲ့တစ္လေလာက္က အားလံုး ေသာသူမ်ားကိုခဲြခြာသြားခဲ့ပါၿပီဆိုတာ သူ႔ကိုေမြးစားခဲ့တဲ့ အမတစ္ေယာက္ကေျပာပါတယ္။ အဲဒီအမရဲ႔ အေမကေတာ့ တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္မရဲ႔ ကေလး ဆရာ၀န္မျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးကလည္း ပတ္သတ္ရာပတ္သတ္ေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေအးစန္းဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးကလည္း စိတ္သေဘာထားျပည့္၀ ေကာင္းမြန္သူေလးပါပဲ။ သူ႔ရဲ႔ မုန္႔မ်ား၊ အစားအစာမ်ားကို ေဆးရုံက မရွိဆင္းရဲသား ကေလးမ်ားကိုျပန္လည္လွဴဒါန္း ေကၽြးေမြးေလ့ရွိပါတယ္။

ေၾသာ္ သူတို႔တစ္ေတြလည္း အားလံုးကိုခဲြခြာသြားခဲ့ၾကပါၿပီ။ သူတို႔တစ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မခင္မင္ခဲ့ျခင္းမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြကင္းေ၀းခဲ့တယ္။ မနာလိုမုန္းထားမွဳေတြမရွိခဲ့ဘူး၊ မေသခင္က သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္မ ေကာင္းမြန္စြာပဲဆက္ဆံခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတာကိုေတြးမိေတာလည္း ကၽြန္မ မေက်နပ္စရာမရွိပါဘူး။ လူေတြဟာ ခဲြခြာသြားတဲ့အခါ ကိုယ့္အမွားကို ေနာင္တ ရတတ္ၾကတယ္ေလ။ အေဖဆံုးတုန္းကေတာ့ ကၽြန္မလည္းအဲလိုပဲ ခံစားမိတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးကို ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ မလိုလားဘူး၊ ကၽြန္မအဖိုးကေျပာခဲ့ဖူးတယ္တဲ့ မေသခင္ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနၾကဖို႔ ေသမွမငိုေၾကြးၾကပါနဲ႔ဆိုတာ။ အဖိုးေျပာတာကို အေမကလည္း ျပန္ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ တကယ္တမ္း စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့လည္း မေသခင္ ကိုယ္ကူညီႏိုင္တာကို ကူညီေပး၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ နားလည္ေပးၿပီး မနာလိုမုန္းထားမွဳ၊ အမ်က္ေဒါသ ထြက္မွဳတို႔ ကင္းႏိုင္ၾကရင္အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ လူတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဘယ္လို နည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ခဲြခြာသြားၾကတဲ့အခါ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ ၿပံဳးၿပံဳးပဲခဲြခြာသြားတာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ စိတ္မေကာင္းတာေတြ ဆက္တိုက္ႀကံဳလိုက္ရလို႔ ဒီပိုစ့္ေလးကို ခုမွႀကိဳးစားၿပီး ေရးႏိုင္တာပါ။