ဒီလကၽြန္မေရးတဲ့စာေတြဂ်ာနယ္မွာမပါေသးလို ့စိတ္ညစ္ေနတယ္။
ဒီတစ္ခါကၽြန္မေရးၿပီးပို ့တဲ့စာေတြကပဲေတာ္ေတာ္ညံ့သလားမေၿပာတတ္ပါဘူး။
တစ္လတစ္လေဆာင္းပါးေလးပါမလားလို့ေမွ်ာ္ရတာကိုကကၽြန္မအလုပ္တစ္ခု
သူမ်ားေတြရည္းစားကိုေမွ်ာ္တတ္ၾကတယ္ဆိုတာအဲလိုမ်ဳိးလားလို ့ေတာင္
စဥ္းစားမိေသးတယ္။
ကၽြန္မကပိုဆိုးမယ္ထင္ပါရဲ့။
ကၽြန္မေဆာင္းပါးေလးပါရင္ေပ်ာ္လြန္းလို ့ထမင္းမစားနဲ ့ဆိုလည္းရတယ္။
ေဆာင္းပါးမပါေသးရင္ေတာ့ေမွ်ာ္ရတာကိုကလည္ပင္းေညာင္အိုးမကေတာ့ဘူး။
သစ္ကုလားအုပ္လို ့ေတာင္ေၿပာလို ့ရမယ္။
လူကလည္းေနလို ့ထိုင္လို ့မေကာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး။
ကိုယ္ကလည္းအပတ္စဥ္၊လစဥ္တိုင္းမဂၢဇင္းေတြ၊ဂ်ာနယ္ေတြလည္းလိုက္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့
ပါရင္လည္းမသိမွာစိုးလို ့ဟိုလူ ့ေမးရ၊သည္လူ ့ေမးရနဲ ့ေအးေအးကိုမေနႏိုင္ဘူးၿဖစ္ေနတာ။
အင္း မတတ္ႏိုင္ပါဘူးေလ။ခုလည္းေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ပဲေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ဟိုးအရင္တုန္းကၾကားဖူးတဲ့ ခင္ေမာင္ထူးရဲ့'ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္
ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ဘ၀ကလြတ္ခ်င္တယ္'ဆိုတဲ့သီခ်င္းကိုဆိုရမလိုၿဖစ္ေနၿပီ။
အနမ္း
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 ေယာက္ေဆြးေႏြးခ်က္:
Post a Comment